| Strona główna | Mapa serwisu | English version |
 |
|
|
|
Kwiecień Miesiącem Pamięci Narodowej |
|
| SCENARIUSZ APELU – KWIECIEŃ MIESIĄCEM PAMIĘCI NARODOWEJ Zaczęło się rankiem pierwszego września 1939 roku. Krążownik „Schelswig – Holstein” o godzinie 445 rozpoczyna ostrzeliwanie z ciężkich dział terenu Westerplatte, gdzie znajduje się stu osiemdziesięciu dwóch żołnierzy pod dowództwem majora Henryka Sucharskiego. Mimo ataków lotnictwa i artylerii bohatersko bronią się przez siedem dni. Kiedy się wypełniły dni I przyszło zginąć latem Prosto do nieba czwórkami szli Żołnierze z Westerplatte. (A lato było piękne tego roku.) I tak śpiewali: - Ach, to nic Że tak bolały rany Bo jakże słodko teraz iść Na te niebiańskie polany. (A na ziemi tego roku było tyle wrzosu na bukiety.) Nie żal wam było krwi. Ani was. Ani nas. Jedno było: Ojczyzna zalana krwi szkarłatem. Mówiliście: - Nie czas! Póki broń jest – nie czas. Do ostatniego tchu broni się Westerplatte. W końcu z braku amunicji poddają się. Ale broni się Warszawa. Huk armat na wysokość łun wzrósł Niebo wali się z trzaskiem. Bezbronny, wbity pociskami w grunt Błagam o karabin jak skazaniec o łaskę I tylko krzyczę – niecelnie Z rannych i z martwych wstawszy. Mój wzrok po torach bomb strącony w gruz Przypada do Warszawy. Aż rozpękły na dwoje słuch Płacz mężczyzn wpadł – ich, jak nabój, milczenie. W tej chwili zginął mój brat. Stolica upadła, musiała ulec przeważającej sile wroga, ale nie została pokonana. Można powiedzieć za Stefanem Starzyńskim, ówczesnym prezydentem Warszawy: „ ... lecz dziś Warszawa broniąca honoru Polski jest u szczytu swej wielkości i sławy. Gdy teraz do was mówię, widzę ją przez okna w całej wielkości i chwale, otoczoną kłębami dymu, rozczerwienioną płomieniami ognia, wspaniałą, niezniszczalną, walczącą Warszawę.” A potem rozegrała się jedna z największych bitew kampanii wrześniowej – bitwa nad Bzurą. Posłuchajmy, co powiedział generał Tadeusz Kutrzeba, dowódca Armii „Poznań” walczącej w tej bitwie. „Przechodząc koło grobów żołnierskich nad Bzurą, niech przyszli nasi dowódcy wspomną, że leżą tu jedni z tych, którzy starali się wykonać niewykonalny w 1939 roku obowiązek – obronę Polski.” Nagle z lasu przydrożnego Wysypało się wojsko szalone – Piersi kryte tylko kurtką szarą Płowe głowy dumnie odsłonione. Polecieli aż jęknęła ziemia Zaklaskały o szosę kopyta I na czołgi stalowe Leci wojska gromada rozbita. Przenieśmy się na Wybrzeże. Oddziałem Lądowej Obrony Wybrzeża dowodził pułkownik Stanisław Dąbek. Objęta wojny pożogą Polska od krańca do krańca. Na samej północy jej bronią dwa niezdobyte szańce. Rumieni się toń Bałtyku Krew plamy wydmy piaszczyste To bronią polskiego morza Hel oraz Kępa Oksywska. We wtorek dziewiętnastego września o zmierzchu ucichł bój na Kępie Oksywskiej. Obrońcy Helu daremnie spoglądali w stronę Oksywia. Milczącą Kępę spowiła ciemność. Zrozumieli, że zostali sami. Ale samotny półwysep walczył jeszcze trzynaście dni, do drugiego października. Pułkownik Dąbek pochowany został w ogrodzie szpitala w Redłowie. Czterech oficerów przyniosło ciało na żołnierskim płaszczu, owinęło je w ten płaszcz i złożyło w wykopanym dole. Chwała poległym w obronie Warszawy ! Chwała poległym obrońcom Westerplatte ! Chwała poległym obrońcom Wybrzeża ! Chwała poległym nad Bzurą pod Kutnem ! Chwała bohaterskim obrońcom Poczty Gdańskiej ! Chwała poległym obrońcom Śląska ! Chwała poległym strzelcom podhalańskim ! Chwała poległym obrońcom wschodnich granic polskich ! Chwała poległym w bitwie pod Kockiem, ostatniej bitwie w kampanii wrześniowej, kierowanej przez generała Franciszka Kleeberga ! Chwała wszystkim, którzy polegli w obronie ojczyzny ! Następuje długa okrutna noc okupacyjna. Oddzielili cię, syneczku, od snów, co jak motyl drżą Haftowali ci, syneczku, smutne oczy rudą krwią Malowali krajobrazy w żółte ściegi pożóg Wyszywali wisielcami drzew płynące morze. Wyuczyli cię, syneczku, ziemi twej na pamięć Gdyś jej ścieżki powycinał żelaznymi łzami Odchowali cię w ciemności, odkarmili bochnem trwóg Przemierzyłeś po omacku najwstydliwsze z ludzkich dróg. I wysyedłeś jasny synku, z czarną bronią w nocI poznałeś, jak się jeży w dźwięku minut – zło. Zanim padłeś, jeszcze ziemię przeżegnałeś ręką. Czy to była kula, synku, czy to serce pękło ? Jednak opór przybierał na sile. Konspiracja rosła szybko, przybierała charakter zorganizowany, ogarniała coraz nowe środowiska i regiony. „- Naprzód – woła jakimś nienaturalnym głosem. Jak rzuceni prądem elektrycznym wyskakują teraz za Zośką jego towarzysze. Słoń dopędza Zośkę. Zaciął mu się sten. Zośka wyrywa zacięty pistolet, repetuje. Inni strzelają w biegu. Niemiec nie wytrzymuje psychicznie, zrywa się i chowa za samochód, gdzie dosięga go kula jednego z nadbiegających. Słoń otwiera płonące drzwiczki szoferki – nikogo. Ktoś inny szarpie płótno z tyłu wozu i ściąga trupa konwojenta – gestapowca. Alek otwiera tył więźniarki. Oniemieli w pierwszej chwili więźniowie rzucają się teraz gwałtownie ku wyjściu.
Podobnych akcji sabotażowych i dywersyjnych było wiele. Ale walka toczyła się nie tylko w mieście. Piosenka. Wpisz zawartość strony |
 |
Dzień Matki |
 | |
|
Zakończenie roku szkolnego |
| |
|
Kwiecień Miesiącem Pamięci Narodowej |
| |
|
Scenariusz apelu z okazji uchwalenia Konstytucji 3 Maja |
| |
|
Dzień Edukacji Narodowej |
| |
|
Apel Stop agresji |
| |
| Martyna Drobina - Publiczne Gimnazjum im. Armii gen. Andersa w Łubnicach |
